Dit werk werd geschreven in opdracht van de Koninklijke Harmonie Ypriana van Ieper. De creatie van het werk vond plaats tijdens de concertreeks “Ypres As We Remember” op 30 april 2015.

De opdracht voor dit werk was een compositie te schrijven die past in de herdenking van Wereldoorlog I, zonder het oorlogsgebeuren zelf centraal te stellen. Er moest eerder worden stilgestaan bij hoe de oorlog herdacht wordt, met name in en rond Ieper.

In 1920 publiceerde de Canadese luitenant kolonel Henry Beckles Willson een boekje met als titel Ypres, Holy Ground of British Arms. Hij beschrijft de idyllische stad zoals ze eruit zag voor de oorlog en geeft ook een nauwkeurig verslag van de drie ‘battles of Ypres’. Hij bekritiseert ook (toen al!) de manier waarop middenstanders uit andere steden in Ieper cafés en tavernes openden om winst te maken op de kap van het oorlogstoerisme. In het voorwoord van het boekje houdt Henry Beckles Willson een vurig pleidooi voor het behouden van de ruïnes van Ieper als een soort openluchtmuseum en memoriaal. De gebombardeerde stad zou zo een getuige van de oorlog zijn, een herinnering voor volgende generaties aan de waanzinnige jaren 1914-1918. De Ieperse bevolking toonde zich echter veerkrachtig (vandaar de titel Resilience, Veerkracht) en besliste om de middeleeuwse stad zoveel mogelijk in ere te herstellen.

Het verhaal van het werk

Deze compositie speelt met de mogelijkheid dat Ieper effectief een groot openluchtmemoriaal zou zijn geworden. Tijdens de openingsmaten van het werk ligt Ieper volledig in puin. De snelle afwisseling tussen troosteloze, donkere passages en meer opzwepende fragmenten wijst op de spanning tussen zij die de ruïnes willen bewaren en de bevolking die het gewone leven terug wil opnemen. Een langzaam middendeel verwijst naar het scenario waarbij de stad effectief tot gedenkteken herleid zou worden. Na deze muzikale bezinning neemt de levenslust van de Ieperlingen de bovenhand in een opzwepende beweging. Als finale worden de snelle en langzame thema’s bovenop elkaar geplaatst. Ieper zoals het vandaag is: een bruisende stad die tegelijk de herdenking van het verleden hoog in het vaandel draagt.

In 1936 werd de Kruiskapel in Eksaarde gebouwd. Dit op de exacte locatie waar in 1317 twee miraculeuze kruisbeelden werden gevonden door een zekere Boudewijn met de Negen Ponden. Opeens stootte zijn spade op een hard voorwerp: een kruis, en toen Boudewijn het uit de grond trok, vloeide er bloed uit. Daarna vond hij nog een tweede kruis, twee Romeinse schalen en een speer. Zodra hij die mysterieuze voorwerpen naar huis had gebracht, begonnen alle klokken van de kerk van Eksaarde spontaan te luiden. Boudewijn bracht de pastoor op de hoogte, deze laatste vertelde het aan de heer van Eksaarde, waarna de beide kruisen in processie naar de dorpskerk werden overgebracht. Toen de optocht het dorpsplein passeerde, waren daar twee houthakkers aan het werk. “O”, zei de ene, “Boudewijn met de Negen Ponden heeft den ouden God gevonden.” Op slag ging zijn hoofd achterstevoren op zijn romp staan en werd pas weer normaal toen de man openlijk berouw had getoond. De heer van Eksaarde die ook de heer van Hontenisse was, nam één van de kruisen mee, maar het werd de volgende ochtend teruggevonden naast het andere. Daaruit leidden de mensen af dat de beide kruisen in Eksaarde zouden worden vereerd.